رسیدگی به امور ایثارگران و خانواده شهدا

همیشه به این مسأله تکیه نکنیم که تنها راه حل مشکلات، استفاده از زور و قدرت و تندی است، اما امروزه متاسفانه شاهد این هستیم که صداهای مرتفع و با خشونت و تندی میدان ها را پر کرده و صداهایی که با حکمت و عقل و درایت اند به گوش ها نمی رسد صدای بیداری و فرهنگ شنیده نمی شود اما حرفهایی که بیشتر در پی تخریب و خرابکاری از برخی افراد یا جریانات خارج می شود بیشتر مورد توجه قرار می گیرد و می بینید که تغییر و تحول در عالم سیاست از همین حیث صورت می گیرد مثلا در باب امور شهدا و ایثارگران می بینیم که آن افرادی که در زمان دیکتاتوری کشته شدند و مسئولین امروزه سینه سپر می کنند و می گویند که فلان کارها را انجام دادیم می خواهیم ببینیم که چه کارهایی در این مورد شده؟ آیا از شهدا تکریمی صورت گرفته؟ آیا خانواده های آنها مورد تفقد قرار گرفتند؟ با اینکه نمی توان برای خون شهدا بهایی گذاشت که به آن اندازه دارای ارزش باشد، اما از باب تکریم که بتوان مشوقی برای دیگران باشد که اگر بخواهند جانفشانی کنند مطمئن باشند خون آنها مورد احترام و تکریم قرار می گیرد و خانوادهای آنها پس از آنها مورد تفقد و اکرام قرار می گیرند، اما اگر ببینند که خانواده او برای گذران زندگی باید در خانه دیگران را بکوبد، یا با وضع نا مناسبی زندگی کند، همانند حلب آبادی که در کوی صدر، در ابتدا تاسیس شد، چگونه دست به ایثار و از خودگذشتگی می زنند، پس تکریم از شهدا نه فقط از باب اینکه شهدا ایثار کردند، بلکه برای تشویق و ترغیب به جانفشانی و از خودگذشتگی در آینده برای رزمندگان و ایثار گران تا در این راه قدم بردارند، لازم و ضروری است.