همراهی با طاغوت و عواقب آن

خداوند متعال می فرماید: و کسانی که کفر می ورزند سرپرستان آنها طاغوتند، آنها را از روشنایی، بسوی تاریکی می برند. این همان ویژگی طاغوتیان می باشد، که گناه و معصیت را رهبری می کنند، و مردم را بسوی بدی ها، هدایت می کنند؛ یا زمینه ها را مهیا می کنند؛ و یا جو گناه را آماده می کنند؛ و از هر طریقی برای اهداف شیطانی استفاده می کنند؛ ببین خداوند در آیة الکرسی صفت طاغوت را چگونه معرفی می کند: و کسانی که کفر می ورزند سرپرستان آنها طاغوتند. چه مشخصه هایی دارند؟ می فرماید: آنها را از روشنایی، بسوی تاریکی می برند. این حقیقت طاغوت است، هر چند که خودش را با نام های دیگری معرفی می کند، اما او در حقیقت طاغوت است؛ و می فرماید: اینان جهنمیانند و همواره در آن خواهند بود. در حقیقت اینها ایجاد خطر می کنند، زیرا اینطور نیست که فقط خودشان را گمراه می کنند، بلکه مایه گمراهی دیگران و جامعه می شوند، و حرکات طغیان گری را رهبری می کنند، ونه یک بار تاکید می کند، بلکه چندین مرتبه تاکید می کند که از اینها بر حذر باش و با آنها سازش مکن و با آنها که حالت طغیان و سرکشی در وجودشان ریشه دوانیده شده، که بعدها دیگران را به گمراهی و معصیت دعوت می کنند، تعامل نداشته باش، و از آنها بر حذر باش و خودت را فریب مده و بخاطر طمع به وعده هایشان و امور پست دنیایی با آنها مدارا نکن، و خودت را گمراه نکن، که من برای هدایت به آنها نزدیک می شوم و... خودت را فریب مده، و بترس از اینکه آنها تو را قبل از اینکه هدایت شان کنی گمراهت کنند، لذا از آنها بر حذر باش؛ در سوره عبس آمده: اما آنکه خود را بی نیاز می داند. این بی نیازی ست که ما دنبال آن هستیم که مایه طغیان گری است، ببین می فرماید: اما آنکه خود را بی نیاز می داند تو روی خوش به او نشان می دهی. این در واقع هشدار به رسول خدا ص می باشد زیرا پیامبر شأنش اجل از این می باشد؛ این هشدار درباره شما مصلحین جامعه هم صادق است که اهل سازش و مدارا با اینگونه افراد نباشید به این بهانه که می خواهم او را جذب کنم و هدایتش کنم. این را شما تجربه کردید و دیدید فایده ای نداشت دیگر رهایش کنید چرا خودت را فریب میدهی؟ این آیه هشدار و تحذیر است و به معنایی که اهل سنت می گویند نمی باشد و برای آن حدیث و داستان نقل می کنند. بلکه این هشدار نسبت به یک رفتار منفی اجتماعی است تا پیامبر به آن مبتلا نگردند و این همان تربیت اللهی است، مگر پیامبر نمی فرماید: خداوند مرا ادب آموخت و چه خوب مرا تربیت کرد. این از همان تربیت های خداوند به پیامبر می باشد، پس ای پیامبر بر حذر باش. می فرماید: اما آنکه خود را بی نیاز می داند. و به خودش می رسد و می بالد، و تو روی خوش به او نشان می دهی. و چه گناهی بر توست اگر خود را از لوث کفر پاک نکند. پس بگذر و ایمن باش بر خود؛ و در ادامه می فرماید: اما کسی که شتابان و مشتاقانه بسوی تو آمد و از پروردگار می ترسد تو از او غافل می شوی. این که مخلصانه آمده تا پاک شود را رها کردی و تحویل نمی گیری اما آنکه اهل ایمان آوردن نیست تو را به خود مشغول کرده؟ این در واقع همان رفتارهای منفی در فعالیت ها ست، که به آنها مبتلاییم و دعوت کنندگان به خداوند، باید از این رفتار منفی بر حذر باشند، پس این آیات هشدار خداوند به پیامبر ص می باشد.